nowa piosenka. tylko kto mi do niej melodię napisze?!

Pan z krzesłem

Pan z krzesłem zazwyczaj podróżuje tam,
Gdzie nie ma miejsca, żeby usiąść wcale.
Otwiera to krzesło niczym mały kram
I sprzedaje coś, choć nic nie sprzedaje.

Pannom, które dawno swój panieński wiek
Pozostawiły w domach w pachnących pudełkach
Sennym porankiem, gdy milczy przystanek,
Proponuje się przytulić do krzesełka.

A dzieciom roześmianym kiedy kończą szkołę
I w południowym skwarze sennie chylą główki
Oferuje choć krzesełka rzeźbioną poręcz,
Żeby zawiązały splątane sznurówki.

Chłopców o zbyt wcześnie zarośniętych twarzach,
Czy do pełnych, czy do pustych zaglądają szklanek
Po zbyt długich wieczorach on na krześle sadza
Żeby lepsze sny donieśli przed poranek.

Samotnym czy spełnionym żonom z zakupami,
Nastolatkom zagubionym w kwiecie wieku,
I cherlakom bez dywanów i chojrakom z dywanami
I karierowiczom, trochę im na przekór.


Widziano go ostatnio w kolorowym tłumie,
Jak oczami szarymi utonął w szarej pani;
Chciał krzesło podsunąć, lecz nie mógł go unieść…
I słowa rozminęły się z myślami…

Ludzie mówią zgodnie, że odeszła, zanim
Zdążył jej powiedzieć, że to krzesło zawsze dla niej
Ja inaczej.
Jedno pewne jest, że po nim
Nikt już krzeseł na ulicach nie rozdaje.